باورکنیم که جهنم اتفاقی نیست که بعداً قراراست بیفتد، جهنم همین‌جاست، یک گام آنطرف‌تر، جهنم همان‌جایی است که من و شما از برهنگی و عریانی اخلاقی یک انسان، احساس خوبی بهمان دست می‌دهد...

تصویرهایی که از قیامت در برابر چشم ما قراردارد ، تصویرهایی هولناک وعمیقاً دلهره‌انگیز است؛ گویی خداوند بزرگ برای هدایت و تربیت عموم ما آدم‌ها، راهی جز این همه ترساندن ندیده است تا جایی که خودش نیز در مورد قیامت و  جهنم می‌فرماید: « ذلک یخوف الله به عباده یا عباد فاتقون » ( سوره‌ی زمر/ 16) ؛ « این آن چیزی است که خداوند بندگان خود را با آن می‌ترساند، ای بندگان من! حریم من را رعایت کنید!». البته که قیامت با همه‌ی سختی‌هایش که نشانه‌های آن مثلاً در آیات ابتدایی سوره‌ حج و بسیاری از سوره‌های جزء 29 و 30 قرآن آمده، می‌تواند سخت هم نباشد و بلکه می‌تواند شیرین هم باشد و به همین خاطر هم خداوند در قرآن کسانی را یاد می‌کند که به روز قیامت امید دارند و اتفاقاً همین‌ها هم می‌توانند از آموزه‌های پیامبر استفاده کنند: لقد کان لکم فی رسول الله اسوه حسنه لمن کان یرجو الله والیوم الآخر ( سوره‌ی احزاب/ 21)

یکی از این تصویرها که امام سجاد علیه‌السلام هم در دعای ابوحوزه‌ی ثمالی به آن اشاره می‌کنند، صحنه‌ای است که انسان‌ها از قبرها برمی‌خیزند و به سمت پروردگار خود قدم برمی‌دارند: یوم یخرجون من الاجداث سراعاً کانهم الی نصب یوفضون ( سوره‌ی بروج / 43) ، برمی‌خیزند و می‌گویند: یا ویلنا من بعثنا من مرقدنا هذا ما وعد الرحمن و صدق المرسلون ( سوره‌ی یاسین/ 52)امام سجاد در دعای ابوحمزه این صحنه را این‌گونه روایت می‌کنند:... ابکی لخروجی من قبری عریاناً ذلیلاً حاملاً ثقلی علی ظهری انظر مرهً عن یمینی و اخری عن شمالی اذ الخلایق فی شأن غیر شأنی؛ خدایا اشک می‌ریزم برای لحظه‌ای که از قبرم خارج می‌شوم در حالی که برهنه و خوار شده‌ام و بار گناهانم را بر دوش می‌کشم گاهی به سمت راست می‌نگرم و گاهی به سمت چپ؛ حال آن که مردم هر کدام مشغول به احوال خود هستند...

یکی از خصوصیات روز قیامت عریانی و برهنگی است؛ برهنگی‌ای که پیش از آن که جسمی باشد به حکم آیه « یوم تبلی السرائر» به سبب افتادن پرده‌های ستاریت خداوندگار، معنوی و روحی است. رازهایمان بیرون می‌ریزد و سرافکندگی‌ها گریبان‌گیرمان می‌شود؛ دیگر محلی برای توجیه دروغ‌هایمان وجود ندارد و آن چه در درون ماست در آن روز هولناک، در برابر چشم همه‌ی انسان‌ها به نمایش درخواهد آمد. این آن واقعیت دردناکی است که امیرالم?منین در مناجات شعبانیه از خداوند می‌خواهد که اتفاق نیفتد:« خدایا! به من خوبی کردی که بدی‌هایم را در دنیا از دیگران پوشاندی، پس در روز قیامت هم بپوشان و آن‌ها را برای بندگان صالح خود آشکار مساز!». این عبارت همان خواسته‌ای است که ما هر روز در دعای بعد از هر نماز ماه رمضان می‌خوانیم و به درگاه خداوند عرضه می‌کنیم: « خدایا! همه‌ی برهنه‌ها را بپوشان؛ اللهم اکسُ کل عریان...»

البته این دعای بزرگ یک راهکار بزرگ هم دارد و آن این است که خودمان در دنیا اهل پوشاندن عیب‌ها و اشکالات دیگران باشیم نه آن که جزو گروهی تعریف شویم که اصرار دارند عیب‌ها و اشتباهات و نقاط ضعف دیگران را بزرگ‌نمایی کنند و با این بزرگ‌نمایی‌ها از پله‌های ترقی بالا بروند.

مثلاً شوهرها اگر می‌خواهند روز قیامت پوشیده بمانند، عیب‌های همسرانشان را بپوشانند، خانم‌ها هم سعی کنند پرده‌ای از کرامت بر روی اشکالات شوهرانشان بکشند و مردهایشان را بزرگ بدارند. مدیرها سعی کنند هم‌زمان با تذکر اشتباهات کارمندانشان، تا جایی که ممکن است آنان را در فضای اداری رسوا نکنند، معلم‌ها دنبال این باشند که با تغافل، شاگردهایشان را اکرام کنند، روزنامه‌نویس‌ها، به جای آن که به بهانه‌ی نقد یا جریان آزاد اطلاعات، هر چه می‌شنوند یا می‌بینند را بنویسند، هر وقت قلم به دست می‌گیرند فکرکنند آیا این عریانی‌ای که من برای فلان مدیر، فلان مربی ورزشی، فلان هنرپیشه، فلان بازیکن فوتبال و ... دارم فراهم می‌کنم آیا واقعاً می‌تواند اصلاح ایجاد کند یا فقط می‌خواهم با بی‌آبروکردن دیگران خودم را مطرح کنم و پیش‌رفت رسانه‌ای کنم؟ مدیرهای فکرکنند که آیا این افشاگری‌ای که دارم می‌کنم و پرده‌ از یک حقیقت در مورد یک انسان یا مدیر دیگر برمی‌دارم واقعاً حجت شرعی دارد یا می‌خواهم با استخفاف فرهنگ مردم، از آن‌ها رأی بخرم؟...

باورکنیم که جهنم اتفاقی نیست که بعداً قراراست بیفتد، جهنم همین‌جاست، یک گام آنطرف‌تر، جهنم همان‌جایی است که من و شما از برهنگی و عریانی اخلاقی یک انسان، احساس خوبی بهمان دست می‌دهد؛ یعنی غیبت می‌کنیم؛ جهنم همان‌جاست و ما همان لحظه داریم عریانی و برهنگی روز قیامت را برای خودمان می‌خریم؛ هم‌چنان‌که بهشت هم همین‌جاست همین لحظه‌ای که ما عیب و ایراد برادر م?منمان را می‌پوشانیم و آبرویش را حفظ می‌کنیم...

« اللهم اکسُ کل عریان» اول یک دعای بزرگ است برای آخرت خودمان و دوم یک یادآوری جدی است برای همه‌ی فضیلت‌هایی که یک انسان می‌تواند از طریق آن‌ رفتاری خدایی را تجربه کند: پوشاندن!

باورکنیم گاهی چشم‌بستن بر بعضی از گناهان دیگران، حتی لحظه‌ای که می‌بینیم یکی از فامیل‌هایمان، دوستانمان و آشناهایمان، دارد گناهی پنهانی انجام می‌دهد، ما را می‌تواند خدایی کند... خواهش می‌کنم نبینید؛ خواهش می‌کنم....

منبع سایت تبیان